Na een strijd van 370 dagen van operatie's , chemo en veel pijn en nieuwe operatie van 5 uur en 4 dagen intensieve is het vandaag 9 jaar geleden dat mijn mama / oma ons stilletjes verlaten heeft.
Ze was niet zomaar een mama, maar een super supermama. Ze stond altijd voor ons klaar en ging tot het uiterste voor haar echtgenoot , 3 kinderen, 3 schoonkinderen en vooral de 3 kleinkinderen. Ikzelf ben de middelste : de 2 dochter en meer dan een mamaskundje. Zelfs na mijn huwelijk verergerde dit nog meer. Ik werkte enkel de voormiddag te Brugge en als ik naar ons appartementje reed moest ik zo'n 500 m van mijn thuis rijden. Dus voorstel van mama : kom bij mij eten en ga dan naar huis. In het begin ging ik rond 14u naar huis maar dit werd gauw 15u - 16 u - 17u en op het einde kwam ik na mijn ventje thuis. Een maand voor ik zwanger was, ben ik terug in Gent tewerkgesteld en zijn mijn man en ik naar een huisje gaan zoeken dat dichterbij was bij mama. De zwangerschap liep niet van een leien dakje en moest ik blijven liggen : waar? Uiterraad bij mama. Na de geboorte van ons Célientje en de 3 weken verlof van de papa : Waar bracht ik die tijd door : u raad het al : bij mama. Na het zwangerschapsverlof verbleef Céline bij oma (mama). Ik zette haar 's morgens af, belde toch zo'n 2 x per dag en ging Lientje dan halen. Oma was eigenlijk meer de mama van onze lieve dochter dan ik : oma bracht haar naar school, ging ze halen , gaf haar eten , een klein dutje en dan terug naar school, vieruurtje, huiswerk en veel spelen. Toen Céline naar het 1° secundair ging in Gent had ik een dag verlof genomen om haar te voeren en af te halen. Mij had ze niks vertellen over de eerste dag maar vroeg langs oma te gaan. Daar vertelde ze alles aan haar omaatje (aan mij zei ze dat er niks speciaal was maar mama wist al gauw alles. Ondertussen hadden we ons eigen huis gebouwd op de grond die we van mama en papa gekregen hadden.( alle 3 hebben we dat gekregen) en had ik verschillende plaatsen van tewerkstelling gehad : Gent - Melle - Gent - Kortrijk - Antwerpen. Nog steeds ging Céline naar Oma rond 6:45 , belde ik tijdens de dag minstens 1x , kwam mijn schatje ophalen en dronk ik koffie bij mama, ging naar huis . Dit was nog niet alles : 's avonds hingen mama en ik zeker 1u aan de telefoon. Maar op 22 februari 2000 viel het verdict : mama's pijn in haar darmen was eigenlijk KANKER : eierstokkanker die reeds uitgezaaid was. (Gezien mijn gezondheid reeds aan het minderen was, werd dit een klap in mijn gezicht die ik niet teboven kom) Mama heeft dan direkt chemo gekregen en daarna een operatie. Ze heeft toen hevig gevochten want de jongste dochter van mijn zus deed haar Eerste communie eind april en een week later deed ons meid haar Plechtige Communie (mama was haar doopmeter) en daar wou Oma zeker bij zijn. Ook als moest ze een pruik dragen maar Mama was erbij en hoe. Maar de ziekte stak terug de kop op : weer uitzaaiingen . Dus op 26 februari volgde een zware operatie om de pijn te onderdrukken. Maar het heeft niet mogen zijn : Mama is op 02 maart 2001 stilletjes ingeslapen. Zonder nog iets te zeggen , zonder afscheid te nemen. Het enigste wat ze heeft gedaan na haar operatie was op de dag voor ze stierf was nog eens met haar ogen knippen toen eerst ik en daarna Célientje haar een kusje gaven. Eerst dacht ik dat ik mij dit inbeelde, maar de rest van de familie heeft het ook gezien.
Mama, jij bent alles voor mij
en ik mis je zo
Carine